Raygun Gothic - Science-Fiction Wyjaśnione

Na pewno znajdzie się w Polsce wiele osób, które kojarzą, choćby pobieżnie, Jetsonów. Ta animacja produkcji Hanny Barbery opowiadała o perypetiach tytułowej rodziny mieszkającej w bliżej nieokreślonej przyszłości. To była zdecydowanie optymistyczna przyszłość, a przynajmniej przyszłość ze wszechobecną technologią, podróżami międzygwiezdnymi dostępnymi dla zwykłego zjadacza chleba i osobliwą modą. George Jetson jeździł do pracy latającym samochodem, jego żona, Jane, przygotowywała śniadanie naciskając kilka guzików w preparatorze jedzenia, córka, Judy, rozmawiała całe dnie przez videofon, a syn, Elroy, wracał ze szkoły poprzez specjalną tubę transportową. Do tego Jetsonowie mieli gosposię-robota, a ich pies, Astro, wyprowadzany był na spacer na specjalnej bieżni.

Ta wizja przyszłości w Jetsonach przedstawiana była z przymrużeniem oka, ale jednak dla wielu współczesnych Polaków była wprowadzeniem do tak zwanego Raygun Gothic – estetyki, którą można zauważyć w starych filmach, ilustracjach i komiksach science-fiction.

Czerpiące z takich stylów architektonicznych i artystycznych jak Art Deco, Streamline Moderne czy Populuxe, Raygun Gothic było popularne w pierwszej połowie XX wieku. Charakteryzowały je takie elementy jak plecaki rakietowe, rakiety w kształcie cygar, broń laserowa, moda, mająca przywodzić na myśl kosmos (na przykład, poprzez wzorowane na pierścieniach Saturna kręgi), zaokrąglone monitory telewizorów i komputerów, czy rzeczone komputery będące wielkimi maszynami z mnóstwem kolorowych, migających światełek.

Raygun Gothic mogło być elementem zarówno optymistycznej wizji przyszłości (pierwsza seria Star Treka), jak i tej bardziej pesymistycznej (Metropolis Fritza Langa). Choć teraz już trochę przestarzałe, wzbudza nostalgię i obecne jest jako element estetyki retro nawiązującej do utworów science-fiction z lat pięćdziesiątych (atrakcja Tomorrowland w Disneylandzie); albo parodii tychże utworów (patrz: Futurama).